xuě zhōng guò zài bó
雪中过在伯
běi fēng yī yè chuī chéng xuě, chéng dōng chéng xī rén duàn jué.
北风一夜吹成雪,城东城西人断绝。
mào hán gè yǒu chén dú qǐ, bù wèi fēng chuī gǔ yù zhé.
冒寒各有晨独起,不畏风吹骨欲折。
chú xīn jià gāo píng sù jié, qī zǐ yì zuò yì xiàn gé.
刍薪价高瓶粟竭,妻子亦作异县隔。
wēi guān běn wèi jī hán jì, dào dǐ què rú shēng shì zhuō.
微官本为饥寒计,到底却如生事拙。
nài hé zēng bù cǐ wèi yōu, zhèng ěr fā shēng gē yīng jié.
奈何曾不此为忧,政尔发声歌应节。
qǐ wéi rù dì jué yí huáng, biàn xiǎng lián tiān yáo sù mài.
岂惟入地绝遗蝗,便想连天摇宿麦。
hán tīng bī zè ài yǎn jiè, gǔ àn kuān píng kě chē zhé.
寒厅逼仄碍眼界,古岸宽平可车辙。
níng néng bú jiàn dài ān dào, wǒ wú yì xìng xū qú fā.
宁能不见戴安道,我无逸兴须渠发。
北风一夜吹成雪,城东城西人断绝。冒寒各有晨独起,不畏风吹骨欲折。刍薪价高瓶粟竭,妻子亦作异县隔。微官本为饥寒计,到底却如生事拙。奈何曾不此为忧,政尔发声歌应节。岂惟入地绝遗蝗,便想连天摇宿麦。寒厅逼仄碍眼界,古岸宽平可车辙。宁能不见戴安道,我无逸兴须渠发。